Στόχοι της διδασκαλίας των φυσικών επιστημών για την εκπαίδευση του πολίτη στην πολιτική και κοινωνική κρίση

Την τελευταία εικοσαετία αναπτύσσεται μια διεθνής τάση για επιστημονικό αλφαβητισμό (Sciemce for all, Science for Citizenship, Scientific Literacy) σύμφωνα με την οποία η διδασκαλία των φυσικών επιστημών εντάσσεται σε ένα ευρύτερο πλαίσιο γνώσης και στοχεύει να καλλιεργήσει οτους μαθητές και στις μαθήτριες δεξιότητες χρήσιμες στη μάθηση γενικά, στη διαχείριση γνώσεων και πληροφοριών ανεξάρτητα από το πεδίο από το οποίο προέρχονται καθώς και στη λήψη αποφάσεων για μια καλύτερη ποιότητα ζωής. Στο πλαίσιο αυτό η διδασκαλία των εννοιών των φυσικών επιστημών χάνει τον παραδοσιακό της χαρακτήρα και εμπλέκεται σε μια ποικιλία από έννοιες που αφορούν πεδία όπως τον πολιτισμό, την ηθική, την πολιτική, την τεχνολογία.Μέσα από αυτή την αλληλεπίδραση των εννοιών των φυσικών επιστημών με έννοιες από άλλα πεδία γνώσης τόσο οι στόχοι της διδασκαλίας των φυσικών επιστημών αναδιαμορφώνονται και ειδικότερα οι στόχοι της διδασκαλίας των εννοιών των φυσικών επιστημών εμπλέκονται με στόχους που αφορούν και άλλα πεδία της διδασκαλίας και μάθησης των φυσικών επιστημών. Η διδασκαλία των φυσικών επιστημών πραγματοποιεί μια στροφή επιχειρώντας να ενταχθεί στο ευρύτερο πλαίσιο της εκπαίδευσης του πολίτη και στοχεύει στο:

α) να είναι χρήσιμη για τη μελλοντική επαγγελματική ζωή και να βοηθά στη λήψη αποφάσεων.

β) να βοηθά τους πολίτες να συμμετέχουν στη λήψη κοινωνικών και πολιτικών αποφάσεων που αφορούν θέματα επιστήμης και τεχνολογίας.

γ) να αναδεικνύει θέματα από τις φυσικές επιστήμες και την τεχνολογία που είναι σημαντικά   σημεία   της   ιστορίας   της   ανθρωπότητας   και  έχουν   επηρεάσει   την διαμόρφωση του σημερινού πολιτισμού και χωρίς τα οποία δεν είναι πλήρης μια γενική εκπαίδευση του πολίτη.

δ) να συμβάλλει στην ικανότητα του ανθρώπου να σκέφτεται κριτικά τα βασικά ανθρώπινα ερωτήματα σχετικά με τη ζωή και το θάνατο, την αντίληψη και την πραγματικότητα, το προσωπικό συμφέρον απέναντι στο καλό του κοινωνικού συνόλου, τη βεβαιότητα και την αμφιβολία.

Ουσιαστικά, προσπαθώντας να καταλάβουμε το φυσικό κόσμο γύρω μας, αποκτούμε εμπιστοσύνη στην ικανότητά μας να προσδιορίζουμε ποιον πρέπει να εμπιστευόμαστε και τι να πιστεύουμε ακόμη και για άλλα θέματα. Χωρίς την εμπιστοσύνη αυτή, οι αποφάσεις μας για κοινωνική πολιτική και οικονομικά θέματα αναπόφευκτα βασίζονται εξ ολοκλήρου στο πιο ελκυστικό ψέμα που θα μας σερβίρει κάποιος άλλος. (Φρανκ Οπενχάιερ)